Het meisje bij het meertje

Het hotel

Julia kijkt uit het raampje van de auto. Ze ziet een groot, lichtblauw meertje. Verderop is een groot bos. Een heel groot bos.
'Wanneer zijn we er?' vraagt ze.
Papa, die samen met mama voorin zit, zegt: 'Niet lang, hooguit nog een paar minuutjes.'
Ze rijden voorbij een groot weiland. Naast het weiland zit een fietspaadje en daar naast is de weg waar ze nu op rijden.
1 minuut later ziet Julia de achterkant van een groot hotel. Het hotel heet HappyHello.
'Daar is het!' zegt papa.
'Ziet er leuk uit.' Mama kijkt naar het hotel.
Ze rijden rond het hotel en parkeren. Julia stapt uit. Het is warm, 26 graden.
Papa en mama stappen ook uit. Ze pakken de koffer en de drie tassen. Julia heeft haar eigen rugzak al bij haar.
Het drietal loopt richting de ingang. Dan zijn ze er.
'Hello, do you speak English?' vraagt een vrouw achter de balie als ze er zijn.
Mama neemt het woord. 'Yes.'
'Okay. Name?'
Mama en de vrouw praatten met elkaar. Julia verstaat het, ze is al 12 jaar.
De vrouw geeft een pasje. Ze lopen naar boven.

Even later zijn ze in hun hotelkamer. 4 kamers: een kamer voor Julia, één voor papa en mama, een soort van zitkamer en een badkamer.
Julia ploft op het bed en kijkt omhoog. Ze beseft dat ze eigenlijk moet doen alsof ze het niks vindt… papa en mama willen namelijk misschien naar Canada verhuizen, omdat mama daar eigenlijk vandaan komt. Mama heeft geen broers of zussen en ook geen ouders meer. Die waren ongeveer 15 jaar geleden overleden, Julia had hen nooit gezien.
Nu waren ze hier anderhalve week op vakantie, om te kijken hoe het was. Daarna gingen ze weer naar Nederland en plannen maken.
Maar Julia wilde helemaal niet emigreren. Ze had net zo'n fijne middelbare school waar ze vriendinnen had en een fijne mentor. En ze zat sinds kort tekenles, dat was net zo leuk. Basketbal wilde ze ook voor geen goud missen.
Dus het enige wat zou kunnen helpen, was doen alsof het stom was.
'Vanavond eten we in een restaurant,' zei mama.
Julia kreeg kriebels in naar buik.
Het was moeilijk om te doen alsof het hier niet leuk was.