Energy - Part 2

Het was een feest van jewelste. En dat allemaal vanwege HAAR. Ze was dolgelukkig, zelfs meer dan dat! De meisjes waren haar piepend van opwinding om de hals gevallen en de jongens hadden haar joelend op hun schouders genomen. De vrouw met het halflange zwarte haar had opgekeken en stond op uit het kringetje kleuters aan wie ze een verhaaltje aan het vertellen was. Haar lippen krulden om in een glimlach die de rest van de avond niet van haar gezicht te vegen was. Ze klapte in haar handen en draaide rond. Haar lange rok draaide zo vrolijk als zijzelf rond haar slanke, blote benen. "Fantastisch, FANTASTISCH!" schreeuwde ze. Het was ongelooflijk hoeveel Olivia nog op een kind leek; ze was inmiddels al 21! Maar dat maakte nu niet heel veel uit. De kleuters zaten potsierlijk en beduusd nog steeds in het kringetje en hadden geen flauw idee wat er aan de hand was. Uiteindelijk stond een jongentje van een jaar of vier op (Grote blauwe ogen, warrige blonde haartjes en van die kleine, schattige melktandjes waarvan er een paar ontbraken.) en begon keihard te juichen. Het mannetje sprong van de ene voet naar de andere op en neer en uiteindelijk deed de rest van de kleintjes mee. Het zag er komisch uit, maar eigenlijk lette niemand echt op hen, zelfs Olivia niet. Nu stond Pearl in het middelpunt van de aandacht. Intussen plofte Helga op een van de vele poefs in de kleine ruimte en keek tevreden vanuit het hoekje toe. Naar een verleden van negentig jaar geleden... de avond dat ze tot Stuurder was uitgeroepen. Toen was ze een knappe jonge dame van een jaar of vijftien en had ze een lange, dikke, golvende en glanzende bos gezond, kastanjebruin haar, in plaats van het grijze haar dat ze nu had. Ze had smaragdgroene ogen, zachtroze lippen en een porseleinbleke huid. Ze had de hele avond gedanst, gezongen en gelachen met haar vrienden. Toen was ze plots gestruikeld over een van de fluwelen kussens in de kamer en was ze opgevangen door de sterke, mooie armen van Julius... ze slaakte een diepe zucht. Julius, de man van haar leven en dood, vermoord door Duncan Hitler, de Schaduw-Stuurder. Ze gromde zacht, haast onhoorbaar. Ze moest en zal zich ooit op hem wreken! Ze schrok op uit haar gedachten toen Leo - een Vuur-Stuurder de boel te bont maakte en op het punt stond om de haren van het jochie dat als eerste voor Pearl gejuicht had in de fik te steken. Die brabbelde geschrokken en barstte in tranen uit. De vlammen likten aan de haartjes... "EN NOU IS HET GENOEG!" brulde Helga. Leo trok zich geschrokken terug en deed beschaamd een stap achteruit. Iedereen, zelfs hij, was een beetje bang voor Helga. Haar moest je nooit kwaad maken, want wie de Leidster van de Stuurders beledigde, moest volgens de regels duelleren met Haar. En een Gruizel-Stuurder, zeker een Leidster, was altijd gevaarlijk. Helga keek hem aan met een blik die hem deed sidderen, alsof ze een gat in hem wilde branden... maar toen richtte ze zich tot iedereen en zei: "De Ceremonie." Iedereen wist gelijk wat ze daarmee bedoelde. Ondertussen tilde Olivia voorzichtig het geschrokken jongentje op.

In een lange stoet liepen de Stuurders naar de onderwatergrot. Nou ja, eigenlijk was het meer een onderwater TUNNEL, die naar een poel tussen de rotsen leidde. Pearl was nu alleen in een flinterdunne witte jurk gehuld. Ze liepen door de duinen, stil maar opgewonden. Ze liepen allemaal zonder te aarzelen tot aan hun middel de zee in en doken tegelijk in de onpeilbare diepte. Pearl zwom soepel en snel - en zelfs bijna elegant - over het het koraalrif. Overdag zo kleurrijk, 's nachts zo grauw. Helga zwom met krachtige slagen en een vastberaden uitdrukking op haar rimpelige gezicht vooraan. De rest haalde hun niet eens een millimeter in. Leo zwom nogal paniekerig achter iedereen aan. Maar eigenlijk was het meer spartelen wat hij deed. Hij, als Vuur-Stuurder bracht natuurlijk het minst van iedereen de tijd door in het water. Een goede zwemmer was hij dus ook niet. Na een kwartier te hebben gezwommen naderden ze de tunnel. De tunnel was te smal voor iedereen tegelijk dus gingen ze om de beurt. Eerst Helga, dan Pearl, vervolgens Claire - een Licht-Stuurder - toen Tess - een DNA-Stuurder - daarna Avelie - een Metaal-Stuurder - als zesde Alex - een Lucht-Stuurder - op haar beurt Lizz - een Genezer - en nog een hele hoop anderen. Als laatste was natuurlijk Leo. Helga kwam boven water en klom op de rand van de poel. Ze was stokoud, maar nog steeds fit en in goede conditie. Nog geen halve minuut later kwam Pearl boven en kort daarna de rest. Ze klommen allemaal hijgend en happend naar lucht op de rand van het poeltje. "Wat een roteind!" dacht Leo. Maar hij zei het natuurlijk niet hardop. Iedereen moest zijn mond houden tijdens de Ceremonie, behalve Helga en de Uitverkorene, die uitgerekend een Water-Stuurder moest zijn. Bah! Hij deed met tegenzin een paar stappen achteruit en knielde. Pearl stond aan de rand van het poeltje en Helga een eindje achter haar. Ze wachtte op het teken van het oude vrouwtje. Die knikte, maar niet naar haar. Alex knikte terug en begon zacht te blazen. Er kwam een zachte windstroom en droogde de jurk en Pearl zelf. Toen keek Helga haar recht aan en knikte naar haar. Pearl ademde diep in en uit en knikte terug. Ze begon zich langzaam uit te kleden. Even later lag de jurk vergeten in een hoekje en stond het meisje geheel naakt bij het poeltje. Ze stapte erin en dreef op haar rug. De Ceremonie was nu officieel begonnen. De volle maan leek helderder te stralen dan ooit van tevoren. Helga knielde naast haar en haalde een parelmoeren dolk tevoorschijn; die glansde in het zilveren maanlicht. Ze maakte daarmee een snee in haar voorhoofd. Donkerrood bloed vloeide, maar Pearl gaf geen kik. Niemand waagde het om een vin te verroeren, maar een klein geluidje te maken. Helga haalde een soort van klein stenen kommetje en een dikke bijbehorende staaf uit haar gewaad. Ze pakte een handjevol stenen en verpulverde ze met de staaf in het kommetje tot poeder. Die strooide ze in een ovaal rondom Pearl, terwijl ze mysterieuze woorden murmelde in een vergeten taal. Ze haalde toen nog een handjevol kruiden vanonder haar omslagdoek terwijl ze onverstoorbaar door mompelde. Ze strooide die ook rondom Pearl die nog steeds volkomen onbewogen lag. Tot slot haalde ze een soort van balsem tevoorschijn en smeerde die rondom de wond op het voorhoofd van het meisje. Eerst voelde het behaaglijk aan, maar dat was niet van lange duur.

Een verschroeiende pijn drong haar ziel binnen. Het was ondraaglijk. Haar hart bonkte als een angstige vogel tegen haar ribben. Een gloeiendhete dolk kerfde de woorden "Ik ben een Stuurder" in haar ziel. Ze gilde het uit van de pijn. Ze kon niet anders. Ze wou dat het ophield, maar nu kon ze niet meer terug.
Ze huilde. Warme tranen stroomden uit haar ooghoeken. Een storm in haar hoofd gooide alles in puin. In haar hele lichaam woekerden emoties en herinneringen. Het werd alsmaar erger, ze dacht dat ze zal sterven van de pijn. Het was een regelrechte marteling. Ze kronkelde en stuiptrekte. Haar adem was jachtig, haar longen pompten wanhopig lucht... het enige wat ze nu kon gaan doen was hopen. Hopen dat die helse pijn zal verdwijnen... de hoop was eerst een vonk maar hoe erger de pijn werd, hoe groter de vonk. De vonk sloeg om in een vlam... en daarna werd het een vuur. Een gigantisch vuur, dat algauw haar hele lichaam vulde. Het vuur maakte zich los en vocht tegen de pijn. Hij verdreef de pijn. Haar ogen vlogen open. Maar haar zicht werd wazig. Het laatste wat ze zag, was de maan die als een boos oog boven haar hing, tussen de rotsen in. De maan straalde helderder dan van tevoren. Alles werd zwart.

Ze weet niet precies hoelang ze had geslapen, maar in ieder geval heel lang. De maan was verdwenen, en in plaats daarvan kwam de zon net op. De lucht liep
van goud, naar lila en dan naar blauw over. Het enige wat ze zich nog kon herinneren, was een helse pijn in haar binnenste. Ze kromp ineen toen ze daaraan dacht. Ze wou er niet aan denken. Ze keek om zich heen. Ze was omringd door torenhoge rotsen, en zelf lag ze naakt in een ondiep poeltje. Een witte jurk lag vergeten in een hoekje. Ze klom uit het water en trok hem aan. Nu pas zag ze dat er vreemde kruiden en een soort poeder in het water dreven. Maar Pearl trok zich daar niet veel van aan. Ze had dorst en was vermoeid en verkleumd. Ze wou hier weg. Maar hoe? Ze keek weer naar het poeltje. Flarden van herinneringen kwamen aan haar voorbij. ZE LIEPEN ALLEMAAL ZONDER TE AARZELEN TOT AAN HUN MIDDEL DE ZEE IN EN DOKEN TEGELIJK IN DE ONPEILBARE DIEPTEN. NA EEN KWARTIER TE HEBBEN GEZWOMMEN NADERDEN ZE DE TUNNEL. Mensen. In haar hoofd zag ze een stuk of twintig jonge mensen zwemmen, achter een oud verschrompel vrouwtje aan, een smalle donkere tunnel in, om de beurt. Toen ze een zwartharige knappe jongen zag, voelde ze plots een onverklaarbare liefde in zich opborrelen. En om een net zo onverklaarbare reden wist ze wie het was. ALEX. EEN LUCHT-STUURDER. Alsof een magneet haar aantrok, sprong ze in het water, en na een beetje zoeken zag ze onder water een identieke tunnel. Ze zwom zonder te aarzelen naar de uitgang, en na een kwartiertje te hebben gezwommen kwam ze op een strand. De zon hing als een rode bal aan de hemel. Ze rende door de duinen en stormde een vissershuisje in. Zonder erbij na te denken stak ze haar vuist in een gat achter het bed en klampte ze zich vast aan een vierkante opening aan de rand van de vloer. De vloer zakte een beetje en begon te draaien. Toen ze aan de onderkant was, rende ze de kille gang door een viel door een golvend, bloedrood, zijden gordijn. Ze struikelde en kwam nogal onhandig op een hoopje kussens terecht. toen Pearl opkeek keek ze recht in het gezicht van de knappe jongen uit de herinnering van de tunnel. Zijn zachte donkerbruine ogen keken haar lief aan. Hij glimlachte. "Staat je goed, dat haar." Nu pas keek Pearl naar haar haar. Het was zilverwit, met een eigenaardige glans. Haar mond viel open. "Hoe..." "Kom maar mee, dan leggen we je alles uit." "We?"
maar voordat ze het wist, trok Alex haar overeind en nam haar mee naar een aangrenzende ruimte achter een blauw gordijn. Die stond vol met hemelbedden, en er waren ook... mensen. De mensen uit haar herinnering. Maar er was ook een vrouw met halflang zwart haar met een stuk of tien kleuters om haar heen die ze niet kende... maar ook weer wel. Een jongentje met grote blauwe ogen en warrige blonde haartjes begon te juichen en van de ene voet naar de andere te springen. "Ga liggen." beval het verschrompelde vrouwtje haar. Ze had een flinterdunne huid met ontelbare rimpels, en blijkbaar was ze stokoud. Pearl gehoorzaamde het vrouwtje en ging liggen op het hemelbed naast haar. Van dichtbij viel het op hoe ongelooflijk broos ze was. Ze leek meer dan honderd jaar. "Hoe oud bent u eigenlijk?"
Pearl kon wel haar tong eraf bijten. Waarom stelde ze zo'n stomme vraag. Ze verwachtte dat het vrouwtje beledigd haar neus op zal trekken en niet zal antwoorden, maar in plaats daarvan glimlachte ze en zei: "Bijna honderdzes." onwillekeurig viel haar mond open, maar zodra ze het doorhad klapte ze hem weer dicht. "Hoe?" "Oud he? Tja, Stuurders worden eenmaal oud." ze knipoogde. Pearl schudde verward met haar hoofd. Stuurders? Wat waren dat? WIE waren dat? "Je weet niet meer wie ik ben he?" ze grijnsde haar tanden bloot. "Inderdaad niet." zei Pearl. "Ga rusten, dan vertel ik het je wel." "Hoe weet dat mens dat ik moe ben?" het mysterie werd voor Pearl steeds groter. Maar ze was ook werkelijk doodmoe. Even later viel ze diep in slaap.

WORD VERVOLGD

EINDE VAN PART 2

...

....

...

...