Op het verkeerde pad

Ik weet het nog goed. Ik was 12 en ik ging naar een zomerkamp waar ik beter nooit naartoe was gegaan. "Zomer paradijs" Het stond in grote letters op een houten bord geschreven in tegenstelling tot de minuscule lettertjes op de richtingsaanwijzers langs de weg waar mama zich zo aan ergerde. Mila was er al. Drie leidsters stonden namen af te roepen. Wanneer ze mijn naam zeiden en ik luid ja riep keek Mila op. 'Nina!' De leidsters leidden ons naar onze slaapkamer. Ik en Mila sliepen samen in een stapelbed, Mila vanboven en ik beneden. 'Ik vind m'n zaklamp niet!', zeurde Mila. 'Je mag de mijne wel gebruiken', troostte ik haar. Ondertussen was het al laat. Alle meisjes deden hun pyjama aan en gingen rond het kampvuur zitten. We zongen liedjes terwijl een van onze leidsters op haar gitaar speelde. Het ging hier zo leuk worden! Was het maar zo! We gingen (moe van al die liedjes te zingen) naar bed. Ik viel snel in slaap maar Mila bleef boven woelen en te piekeren over waar haar zaklamp nu toch gebleven kon zijn.